Maar, ben ik dan de enige?

In augustus word ik 35 jaar. Pas de afgelopen jaren zie ik steeds meer dat ook anderen "maar wat doen". Ieder doet zaken op zijn eigen manier. De één is in sector A fantastisch maar strompelt wat bij sector D. Een ander is juist in sector D goed, komt met sector A goed weg maar bij sector B valt deze echt op.

Daar komen onze onzekerheden tot uiting. In de vergelijking, in de verwachting.

De ontwikkeling van een kind

Kinderen ontwikkelen zich naar omstandigheden waar zij beschikking over hebben. Afhankelijk van tijdsperiode, fysieke woonomstandigheden, biologische gegevens, geolokale en -politieke gebieden en vooral van de mensen met wie het kind zowel direct als indirect in contact is.

Voor de conceptie dragen beide ouders al gegevens over aan hun kinderen, door eigen trauma's, gebruik van voeding, inzet van beweging en andere keuzes die zij maken. Gedurende de zwangerschap is het fysieke kind ontzettend ontvankelijk voor alles wat vooral de moeder tot zich neemt en krijgt. De geboorte heeft opnieuw een enorme impact op de basis van het mens dat zich mag gaan ontwikkelen. En vanaf de geboorte groeit een kind, als het goed gaat, naar meer zelfstandigheid, minder afhankelijkheid en meer volwassenheid (alvorens het weer naar grotere afhankelijkheid "aftakelt"). Dit gaat gepaard met vallen en opstaan, leren en ont-wikkelen en de nodige frustraties en momenten die je altijd wilt onthouden.

Eigen verantwoordelijkheid

De aanleiding dat ik dit blog begon, ben ik inmiddels vergeten (ADHD-brein....). Wat ik wel weet dat ik het over eigen verantwoordelijkheid wilde hebben en opmerkte dat het nemen van verantwoordelijkheid volgens mij sterk verbonden is aan volwassenheid.

Ik vermij afhankelijk zijn van anderen. Niet omdat ik nou zo zelfstandig ben of wil zijn, maar omdat ik het moeilijk vind als er nadat ik een afspraak met iemand heb gemaakt, flexibiliteit van mij wordt gevraagd.
Ik raak ontmoedigd als iemand iets zegt, nalaat of juist wel doet wat ik niet had verwacht en/of niet hoopte.

Om context te geven: ik organiseer met mijn vader een minimarkt op zijn erf. Ik had van te voren besloten zelf de leiding te nemen en er echt een soort bazaar van te maken; leuke standjes met natuurlijke middelen, workshops, muziek, lichtjes, bloemen, eten, enzovoorts. Na wat ideeën te hebben gedeeld, was ook mijn vader redelijk enthousiast en zei "zet maar op". Als hij dan met nieuwe ideeën aankomt, kan ik dat nog prima verwerken in het initiële plan en mij daarnaar voegen. Maar als hij die dan weer wijzigt, standhouder afzegt "omdat hij zelf ook sappen heeft" of niet enthousiast reageert als ik een nieuw idee heb (en ik ook nog eens in de herfst/winter van mijn menstruatiecyclus zit), ben ik bijna direct gedemotiveerd. Gelukkig nog niet afgehaakt, want ik maak wel bepaalde afspraken en wil mij daaraan houden.
Wat ik mij in bovenstaande situatie besefte, was dat het omgaan met 'nee' en de afhankelijkheid van of afspraken met anderen, onderdeel is van volwassenheid.

Juridische volwassenheid is in dit kader echt wat anders dan psychologische volwassenheid.

Die komt misschien met de jaren (en echt niet alleen na de achttiende verjaardag). Misschien komt die volwassenheid niet zo erg.
De mate waarin wij openstaan voor reflectie, eigenaarschap, verantwoordelijkheid écht nemen en leren van onze (en anderen hun) ervaring, bepaalt in grote mate hoe volwassen je word.

Hoe kun jij je kind begeleiden naar volwassenheid?

Laat kinderen fouten maken, erken en leer van je eigen fouten, leef het voorbeeld wat je wilt dat je kind leert of streef daarnaar.

Kinderen leren eerst vooral van wat zij zien en ervaren, waarbij jij het grote voorbeeld bent. Alles is nog waar, wat het kind hoort, beleefd en ervaart. Probeer kinderen dus bewust bekrachtigend te benaderen.
Vanaf de jonge pubertijd worden de 'peers' belangrijker, of wel mensen in dezelfde fase, zoals leeftijdsgenoten, klasgenoten, clubgenoten, enzovoorts. De peers zijn nu het grote voorbeeld en hebben een grotere invloed op jouw kind terwijl het zich juist van jou probeert los te wurmen. Dit gaat regelmatig gepaard met "puberaal" gedrag maar kan ook excessiever zijn waardoor ouders of kinderen zich onzeker gaan voelen (in de hechting) en er onwenselijke situaties kunnen ontstaan*. Heb vertrouwen dat je de basis goed hebt gelegd en je kind zelf inmiddels het verschil tussen "goed en kwaad" kent en jou weet te vinden wanneer het moeilijk is. Probeer daarbij een klimaat te bewaken waarin open gesprek, vanuit vertrouwen, warmte en liefde, veilig voelt. Wil het kind niet praten? Wees dan fysiek en met aandacht aanwezig maar niet opdringerig, het kind komt wanneer het wilt maar blijf interesse tonen.
Gedurende jongvolwassenheid onttrekt een kind zich op een nieuwe manier aan jouw invloed en kan het de balans steeds meer gaan vinden waarna het in de twintiger jaren zelf afwegingen maakt tussen jouw invloed, dat van buiten en de gedachten uit zichzelf. Voor jou als ouder kan het moeilijk zijn te accepteren dat je kind andere keuzes maakt. Wanneer je toch de liefdevolle bril kiest te blijven dragen, zul je zien dat je kind het aankan en een fantastisch mens is.

• durf fouten te maken en erkennen

• leer van je fouten en toon dat

• werk constant aan een veilig klimaat

• blijf open in gesprek, wat is 'goed' en wat is 'kwaad'

• biedt ruimte voor eigenheid van het kind

• los zaken niet op maar bied een luisterend oor (coachen)

• faciliteer ontwikkelmomenten en ondersteun waar nodig

• wees je bewust vanuit welk perspectief je een situatie benadert

• zie en hoor je kind

• heb vertrouwen.

*Mocht je het gevoel hebben in dergelijke situatie te zitten en erover te willen sparren, neem dan even vrijblijvend contact met ons op. We kunnen naar je luisteren en als je wilt met je meedenken. Zie je dat niet zitten maar baart de situatie je wel zorgen? Neem dan contact op met school, de huisarts of de (J)GGZ. Zij kunnen praktische hulp bieden en je ondersteunen in al dan niet inzetten van hulp.
Probeer warmte en liefde te blijven voelen voor jezelf en je kind.

Dus, hoe ziet volwassenheid eruit?

Soms lelijk, soms met tranen, soms van verdriet en soms van liefde, soms pijnlijk, soms vreselijk ingewikkeld en overweldigend en soms zo fantastisch wonderlijk en warm en mooi.

En vooral met een heleboel verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid om jezelf te blijven vinden en ontwikkelen, verantwoordelijk om je bewust te zijn van wie en wat jij bent en wat je invloed is of kan of moet zijn en verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt.

Hoe ziet volwassenheid eruit?

In Nederland zijn wij volgens het rechtssysteem vanaf de leeftijd van achttien jaar volwassen. Wij mogen dan meer en worden persoonlijk verantwoordelijk gehouden voor de keuzes die we maken.
Volgens het recht.

In praktijk ziet dat er natuurlijk heel anders uit.

De hersenen zijn op achttienjarige leeftijd nog volop in ontwikkeling (VU). We ontdekken van alles en met meer juridische ruimte (alcohol, roken en rijden), wordt ook de wereld om ons heen groter.

Maar wat gebeurt er met onze interne wereld?

Waar we als kind nog externe veiligheid mogen ontvangen, wordt gedurende het opgroeien van ons verlangd in toenemende mate interne veiligheid aan onszelf te gaan bieden.

Hoe doen mensen dat, doet iedereen dat op gelijkende wijze, is dat anders per werelddeel? Ik geloof het wel.
En ik merk dat ik het ingewikkeld vind.