Één ding tegelijk mama

Jaaaa, hierperdepiep, hierperdepiep, hierperdepiep, hoera, papa die is jarig, hiep hiep hiep hoera!

En mama maar rennen en stressen om het een leuke verjaardag te laten worden.

Dat werkt dus niet. En toch probeer ik het elke keer weer.

Waarom? Omdat ik het ook leuk vind om mijn man een leuke verjaardag met speciale aandacht voor hem, te geven. David houdt niet van verjaardagen vieren waarbij mensen op komen draven omdat het "hoort". Hij zegt altijd zijn verjaardag niet te willen vieren maar elke keer zie ik ook wel dankbaarheid en liefde als ik dan toch weer wat heb geregeld. De ene keer een klein cadeautje, dit keer een hele pedicurebehandeling door zijn geliefde dochter en vrouw.

Heeft hij genoten? Zeker.

Was het mijn stress waard? Ja.

Was het de onrust voor mijn kinderen waard? Weet ik niet.

Een verjaardag voorbereiden met een ADHD-brein

Het kan voor mensen met een (tijdelijk) AD(H)D-brein, al dan niet gediagnostiseerd of typerend uitdagend zijn een verjaardag voor te bereiden. Ja, ik geloof in 'tijdelijk' omdat langdurige stress invloed heeft op de ontwikkeling van je brein en daarmee ook langdurig werken aan de omgang met stress.
Parnassia groep maakt een mooie opsomming van punten die ik zowel sterk herken als die invloed hebben op het voorbereiden van niet dagelijkse activiteiten.

• Snel afgeleid zijn

• Vergeetachtigheid

• Slordigheidsfouten maken

• Een continu gevoel van innerlijke onrust

• Impulsiviteit

• Prikkelbaarheid of woede-uitbarstingen

• Gebrek aan structuur en overzicht

David houdt dus niet van verjaardagen. Hij houdt er wel van als een koning behandeld te worden en gemasseerd te worden, zeker aan zijn voeten die van het vele staan gewoon moe zijn. Taart en zoetigheid is mijn ding, niet de zijne maar zijn hapjes passen weer niet in mijn kunde.

Het bedenken van een verjaardagsplan lukt mij goed: Lina en ik gaan David een ontspannende pedicurebehandeling geven. Malik kan helpen met dingen aangeven en gewoon lekker mee te wriemelen. Ik kwam toevallig deze homemade chocolaatjes van Pleunie tegen en heb een mandje samengesteld met artikelen die we konden gebruiken voor de voet-behandeling.

In mijn hoofd was het een spa, zat meneer op een fijne stoel en was er rust en warmte om hem heen.

De werkelijkheid kleurde anders....

Want er moest natuurlijk ook gegeten worden, het moest allemaal na zijn werk plaatsvinden, hij kwam iets eerder thuis, de kinderen konden niks met mijn chaos en ik liet het ene liggen om een prioriteit af te werken waar ik pas na 3 andere dingen aan begon (en weer onafgewerkt neerlag).
Lina wilde zo graag helpen en ik wilde het zo graag met haar samen voorbereiden. Maar doordat ik te veel tegelijk wilde en het plaatje dus niet helder had, kon ik alleen maar terugtrekken in mijn eigen hoofd en geïrriteerd reageren op de kinderen wanneer zij wat vroegen. Daar voelde ik mij vervolgens vervelend over want ik doe chaotisch, zij vragen gewoon wat. Ik laat in de tussentijd het ene vallen en het andere verbranden, weet niet meer waar ik nou die schaal heb liggen en moet de afwas nog doen om glazen neer te zetten die heel zijn en verdorie, het deeg moet nu echt gevormd worden. Dit resulteerde natuurlijk in meer vragen en opstandig gedrag en meer afleiding voor mij. De kinderen stappen toch in het regenwater in het badje in de tuin, Malik plast drie keer in zijn broek, Lina zit te jennen. Zucht.

Ik raakte steeds meer gefrustreerd en het leuke was er wel af voor David thuis was.

Gelukkig heb ik kunnen zien wat er gebeurde en kon ik zuchten en het maar los gaan laten, maar aanwezig was ik niet meer echt. Ik heb er geen goed gevoel over gehouden omdat ik mijzelf veroordeelde over de wijze waarop en het uiteindelijke resultaat (past weer bij ADHD, lees dit hele mooie tekenende stuk).
Ik had een mooi plaatje in mijn hoofd en eindigde met het leuke, kneuterige plaatje op de foto.

Heeft David genoten? Ja.

Hebben de kinderen een mooie ervaring gehad? Ja.

En ik? Ik vond het fijn hem te zien genieten en de kinderen zo zorgzaam mee te willen doen. Maar het knagende, eigenlijk overweldigde verdrietige, voel ik ook. Wetend dat het mijn eigen perfectionistische inzet is die speelt met mijn gedachten, versterkt door de hormonale schommelingen die passen bij maandelijkse cycli.

Hopelijk heb je wat inzicht verkregen

Ik hoop dat ik je een inzicht heb kunnen geven in een stukje ADHD-brein. Ik ben niet gediagnostiseerd (geloof ik, dat weet ik dus niet eens meer terwijl we wel een flink onderzoek hebben gedaan en daar wel uit bleek dat ik duidelijke kenmerken vertoon. Maar ik wil wel zwart op wit zien dat ik ADHD "heb" voor ik dat hier verkondig, dus dat durf ik niet omdat ik het dus niet meer weet en niet terug weet te vinden. ADHD-brein.). Ciao.

David houdt dus niet van verjaardagen. Hij houdt er wel van als een koning behandeld te worden en gemasseerd te worden, zeker aan zijn voeten die van het vele staan gewoon moe zijn. Taart en zoetigheid is mijn ding, niet de zijne maar zijn hapjes passen weer niet in mijn kunde.

Het bedenken van een verjaardagsplan lukt mij goed: Lina en ik gaan David een ontspannende pedicurebehandeling geven. Malik kan helpen met dingen aangeven en gewoon lekker mee te wriemelen. Ik kwam toevallig deze homemade chocolaatjes van Pleunie tegen en heb een mandje samengesteld met artikelen die we konden gebruiken voor de voet-behandeling.

In mijn hoofd was het een spa, zat meneer op een fijne stoel en was er rust en warmte om hem heen.

De werkelijkheid kleurde anders....

Want er moest natuurlijk ook gegeten worden, het moest allemaal na zijn werk plaatsvinden, hij kwam iets eerder thuis, de kinderen konden niks met mijn chaos en ik liet het ene liggen om een prioriteit af te werken waar ik pas na 3 andere dingen aan begon (en weer onafgewerkt neerlag).
Lina wilde zo graag helpen en ik wilde het zo graag met haar samen voorbereiden. Maar doordat ik te veel tegelijk wilde en het plaatje dus niet helder had, kon ik alleen maar terugtrekken in mijn eigen hoofd en geïrriteerd reageren op de kinderen wanneer zij wat vroegen. Daar voelde ik mij vervolgens vervelend over want ik doe chaotisch, zij vragen gewoon wat. Ik laat in de tussentijd het ene vallen en het andere verbranden, weet niet meer waar ik nou die schaal heb liggen en moet de afwas nog doen om glazen neer te zetten die heel zijn en verdoerie, het deeg moet nu echt gevormd worden. Dit resulteerde natuurlijk in meer vragen en opstandig gedrag en meer afleiding voor mij. De kinderen stappen toch in het regenwater in het badje in de tuin, Malik plast drie keer in zijn broek, Lina zit te jennen. Zucht.

Ik raakte steeds meer gefrustreerd en het leuke was er wel af voor David thuis was.

Gelukkig heb ik kunnen zien wat er gebeurde en kon ik zuchten en het maar los gaan laten, maar aanwezig was ik niet meer echt. Ik heb er geen goed gevoel over gehouden omdat ik mijzelf veroordeelde over de wijze waarop en het uiteindelijke resultaat (past weer bij ADHD, lees dit hele mooie tekenende stuk).
Ik had een mooi plaatje in mijn hoofd en eindigde met het leuke, kneuterige plaatje op de foto.

Heeft David genoten? Ja.

Hebben de kinderen een mooie ervaring gehad? Ja.

En ik? Ik vond het fijn hem te zien genieten en de kinderen zo zorgzaam mee te willen doen. Maar het knagende, eigenlijk overweldigde verdrietige, voel ik ook. Wetend dat het mijn eigen perfectionistische inzet is die speelt met mijn gedachten, versterkt door de hormonale schommelingen die passen bij maandelijkse cycli.

Hopelijk heb je wat inzicht verkregen

Ik hoop dat ik je een inzicht heb kunnen geven in een stukje ADHD-brein. Ik ben niet gediagnostiseerd (geloof ik, dat weet ik dus niet eens meer terwijl we wel een flink onderzoek hebben gedaan en daar wel uit bleek dat ik duidelijke kenmerken vertoon. Maar ik wil wel zwart op wit zien dat ik ADHD "heb" voor ik dat hier verkondig, dus dat durf ik niet omdat ik het dus niet meer weet en niet terug weet te vinden. ADHD-brein.). Ciao.