Bij jezelf te raden gaan. Wat is dat?

Woord- en taalbegrip

Woorden hebben voor iedereen een bepaalde betekenis. De meeste woorden hebben een algemeen begrip. Toch beleeft iedereen een woord anders. De associaties die gepaard gaan met woorden, de uitleg die zij hebben gekregen toen zij jong waren, de omgeving waarin zij opgroeien, taalgebruik of interlinguaal denken en natuurlijk via welke kanalen en tijdsperioden woorden worden overgedragen hebben invloed op de beleving en daarmee het begrip van een woord.

Ik snap niet altijd wat de ander bij de betekenis ervaart, en begrijp daarmee niet altijd wat de lading is die een ander legt op de betekenis die zij of wij begrijpen. Ingewikkeld misschien. Er is mij wel vaker gevraagd of ik misschien binnen het autistisch spectrum functioneer. Ik vertoon zeker kenmerken maar heb geen diagnose. Hoeft ook niet. Ik leer mijzelf wel begrijpen in de context van deze wereld, maatschappij, situatie, contact, enzovoorts.
Zodoende ben ik mij ervan bewust dat ik een zware lading leg op woorden. Een van de dingen waar ik moeilijk vat op kan krijgen is het "Ga eens bij jezelf te raden". Wat betekent dat, hoe ziet dat er uit , hoe doe je dat, hoe doen anderen dat, wat gebeurt er dan, enzovoorts. Vaak komen er vooral vragen bij mij op die uiteindelijk gaan over de ander (zijn gedachte). Het maakt namelijk helemaal niet uit hoe jij een invulling geeft aan een woord maar het praat inderdaad wel makkelijker als je dezelfde taal spreekt.

Hele gesprekken die alleen ik voer

Nu sta ik af te wassen en voer ik een heel gesprek met mijn schoonmoeder over zaken die ik helemaal niet met haar bespreek. De kinderen liggen inmiddels in bed en ik heb een adem-moment. Het gesprek wordt in stilte en in het Engels gevoerd, terwijl zij helemaal geen Engels spreekt en ik geen reden heb om dat wel te doen, anders dan misschien het Frans vermijden ;)

Het gesprek in mijn hoofd gaat vaak over en het bieden van een grens of het vragen om advies. Dit keer was het laatste het geval. Mijn man vindt het eten dat ik bereid niet lekker. In mijn hoofd speelde zijn (werkelijk) gesproken woorden dat zijn moeder wist dat ze niet goed goed kon koken en dus regelmatig eten bestelde. Hij noemt dat normaal, ook al zegt hij dat dat hem heeft verpest (verwend) op het gebied van eten. Zijn moeder herkende mijn insteek, dat het een bepaalde afkeer is tegen eten vanuit psychische ondergrond. Dat is natuurlijk helemaal aan hem maar zal mijn eten niet veranderen.

In het gesprek in mijn hoofd word ik niet aanvallend maar wel wat fel, "het gaat hem niet eens om de smaak, het gaat hem om het idee". Hij vindt vaak iets fantastisch wat echt niet fantastisch is. Gewoon fufu en eten dat hij vroeger als jong kind at. Daar liggen zijn associaties. En, daar liggen mijn roots en kwaliteiten niet. Terug in mijn hoofd, reageer ik ook op mij felle reactie, "zorg dan voor een andere presentatie".

"Oh ja", denk ik dan. "Dat maar weer eens proberen". Dus opdracht aan mijzelf voor de komende periode; naar mijn eigen stem luisteren.

Reflecteren en bij jezelf te raden gaan

In mijn gesprekken ben ik vaak veel duidelijker en soms serieus assertief. De reflectie die op dit gedachten-gesprek volgt geeft mij meestal bepaalde inzichten en/of vragen waar ik mee verder kan. In bovenstaand voorbeeld kom ik er bijvoorbeeld op uit dat het niet aan mij is om aan David zijn beleving van eten te werken. Wel kan ik mij blijven inzetten zijn behoeften tegemoet te komen door bijvoorbeeld recepten op te zoeken van bereidingen waar hij naar verlangt en de presentatie te verbeteren. Ik hoef mij daarop niet afgewezen te voelen als hij niet geheel tevreden is met mijn Hollandse, Surinaamse of Mediterrane keuken. Zijn beleving is aan hem en hij mag het minder lekker of lekkerder vinden dan ik.

Zo kwam ik op dit onderwerp en voor mij de betekenis van "Ga bij jezelf te raden".
Mijn invulling is dus een gesprek met een ander in mijn hoofd.

Fantastisch hoe die gesprekken kunnen gaan.

Tips hoe jij bij jezelf te raden kunt gaan

Vraag jij je wel eens af hoe je 'bij jezelf te raden kunt gaan'?

Hierbij een aantal tips:

1. Leef je in in de situatie en persoon

2. Waar gaat het over, waar is het, met wie spreek je, wat wordt er van jou gevraagd, enzovoorts?

3. Denk je gedachten en probeer deze zonder oordeel te laten verlopen

4. Als je merkt dat de gedachten je meetrekken in een richting die jij niet wilt ingaan, waarom gebeurt dat dan? (denk bijvoorbeeld aan onderliggende onzekerheid, boosheid, wantrouwen, grenzen(loos), enz.)

5. Merk je dat een aantal punten sterk terugkerend zijn? Neem die eens onder de loep. Laat de andere gedachten lekker in je gedachtewereld. Wat belangrijk is, komt wel weer terug.

6. Probeer dat wat sterk naar voren komt te beoefenen. Zo oefen je in het jezelf serieus nemen en kun je gedachten "temmen".

Door af en toe je gedachten eens te laten gaan, verhelder je zaken voor jezelf. Dit helpt weer om een eigen mening te vormen en na te gaan of je nog in lijn bent met waar jij naartoe wilt. Jouw pad bewandelen brengt rust en overzicht. Het vraagt moed maar het doet goed ;)

Goede inzichten gewenst!